อุโบสถหลังปัจจุบันได้รับการบูรณะใหม่แล้วเสร็จเมื่อ พ.ศ. 2536 ภายในประดิษฐานพระประธาน เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย นามว่า หลวงพ่อปู่ทองคำ มีประวัติว่า นายโต๊ะ นายยัง แจวเรือไปขายของที่บางกอก ย่านบางกอกน้อย ไปพบพระพุทธรูปตั้งอยู่กลางป่าเป็นวัดร้างสมัยนั้น ซึ่งปัจจุบันคือวัดสังข์กระจายวรวิหาร จึงได้นำพระลงเรือ แล้วแจวเรือกลับมายังบางปิ้ง ที่ฐานพระมีชื่อพรหมมาทองคำ จึงเรียกว่า หลวงพ่อปู่ทองคำ คาดว่าสร้างขึ้นสมัยอยุธยาตอนปลาย

วิหารหลวงปู่ชิต เป็นวิหารก่ออิฐถือปูนขนาดเล็ก หลังคามุงกระเบื้องซีเมนต์ปูนปั้นทับสันหลังคา มีประตูทางเข้าด้านหน้าด้านเดียว ผนังด้านข้างเจาะช่องหน้าต่างด้านละ 2 ช่อง ภายในประดิษฐานรูปหล่อหลวงปู่ชิต หล่อด้วยโลหะสัมฤทธิ์[3]

ศาลาการเปรียญ กว้าง 16.20 เมตร ยาว 42.90 เมตร สร้างเมื่อ พ.ศ. 2539 หอสวดมนต์ กว้าง 7.57 เมตร ยาว 9 เมตร สร้างเมื่อ พ.ศ. 2506 เป็นอาคารไม้ กุฏิสงฆ์ จำนวน 8 หลัง เป็นอาคารครึ่งตึกครึ่งไม้ 2 หลัง และตึก 6 หลัง วิหาร กว้าง 3.40 เมตร ยาว 5.50 เมตร อาคารเสนาสนะอื่นได้แก่ ศาลาโรงครัว กว้าง 20 เมตร ยาว 32.50 เมตร สร้างเมื่อ พ.ศ. 2526 เป็นอาคารไม้ ศาลารักษาอุโบสถศีล 1 หลัง กุฏิชี 1 หลัง หอฉัน 1 หลัง โรงเรียนพระปริยัติธรรม 1 หลัง หอกลอง 1 หลัง หอระฆัง 1 หลัง และห้องสมุด 1 ห้อง[4]